Lette Simmer op ’t Koehoal

Lette Simmer op ’t Koehoal

Breed, breed dit lân, ûneinich breed,
ferokere te ier noch: “Hear, it is tiid”
De fruchten sammele, it lân op stoppels,
moarn begjint de jacht, sa komt de hjerst,
houterich en wreed yn ’e snút. Ferhûddûke
pleatsen, sa lyts ûnder de stoarmen, kommend
út see. Almachtich de tuorren en steil yn de
lear, lykas de minsken. Kofje giet swijend
om by de ierdappeliters yn de opkeamer.

Breed, breed dit waad, ûneinich breed,
dit ryk fan de núnderfisker, skier en lang
ferlyn, dy himpen winterkost, dêr’t wetter
en platen om skriemden. Dizze twamûnige
lânsdouwe, mei op de kime, pears, somtiden
in bewiis fan lân. Dan blikeret de sinne,
oant skierens komt, fier, fier út see, dy’t
gjin see is, mar in twaslachtich oarde
fan in stikelich en mûltergjend bestean.

Lang, lang, in libben hast ferlyn, sa lang
’t earbiedich rikken nei dy apel, it lizzen
soel en ’t waar as lamkes nei it swimmen.
Ja, sokke boarstkes, klam ûnder it ketoen,
it flaaikjend hôf sa kostelik. Dit mimerjen
tafallen: dy jongelju binne wer thús, en
sa’t se wiene, neat feroare. Har glimkjen
koezet, in amerij, fersillet, op ’e wyn.
En op ’e dyk in âld man mei Bijke.

Late zomer op Koehoal

Breed, breed dit land, oneindig breed,
te vroeg verokerd nog: “Heer, het is tijd”.
De oogst geborgen, stoppelig het land,
morgen begint de jacht, zo komt de herfst
houterig en zonder mededogen. Murw gebeukte
boerderijen, zo klein onder de stormen, komend
van zee. Geweldig de torens en steil in de
leer, net als de mensen. Koffie gaat zwijgend
rond bij de aardappeleters in de opkamer.

Breed, breed dit wad, oneindig breed,
dit rijk van de kokkelvisser, grijs en lang
geleden, die schamele winterkost, waar water
en platen hoorbaar om leden. Dit onbetrouwbare
gebied, met aan de einder, paars, heel soms
toch nog een zweem van land. Dan blikkert
de zon tot schemer komt, ver, ver uit zee, die
geen zee is, maar een verraderlijke streek
van een stekelig en hongerend bestaan.

Lang, lang, haast levenslang terug, zo lang
’t eerbiedig reiken naar die appel, het liggen
zoel en ‘t weer zo streelzacht na het zwemmen.
Precies, die borstjes, klam onder het katoen,
het vleiend hof zo kostelijk. Argeloos dit
mijmeren: het jonge stel is weer terug, en
zoals ze waren, niets veranderd. Haar glimlach
streelt een ogenblik, verwaait dan met de wind.
En op de dijk een oude man met zijn stabij.

Vertaling: Hylke Tromp

End of summer at Koehoal

Wide, wide this land, infinitely wide,
Too soon hidden under smoky mist: ‘Lord, it’s time’.
Harvest done, stalks pockmark the bare land.
The hunting season begins tomorrow, autumn follows
wooden and cruel in its bearing. Farms huddle,
crouching under the storms that come
in from the sea. Mighty church towers,
stern and unbending, the people too.
The potato eaters drink coffee wordlessly in the best room.

Wide, wide these shallows, infinitely wide
a fisherman’s grey kingdom, shells, mussels,
Water and sand banks cry for meagre winter food.
This deceptive landscape, with now and then
on the horizon, the purple proof of land.
The sun glitters on the greyness, stretching
far away, on a sea that is no sea
but a double-natured domain
of an austere and thorny way of life

Long, long, almost a life ago so long
Reaching respectfully for the apple,
warmed by the sun after bathing
Oh, such sweet breasts, moist under cotton
the temptation of paradise so exquisite.
An intermittent day dream: the young couple home again
and as they were, unchanged. Her silent smile caresses
for a moment, it will drift away on the wind.
Up on the dyke, an old man walks his dog.

Translation: Mieke van der Leij