Ierappels, slofferbeane en knyflok

Ik rekke it paad yn heite tún gauris bjuster
it wie mar in skiterich lyts stikje lân
mar ik wie in bern.
Alle dagen fûn ik dêr in nij paadsje,
in ôfskerme hoekje
dêr’t net ien my seach.

Waard it april, maaie, de moaiste tiid
dan groeide de slofferbeane heech
boppe myn holle, heger as dy oare plant,
dy’t harren selskip hâldt en sa prachtich
om har hinne wynderet om har dêrnei
te smoaren. Sa is it my ferteld,
mar ik mocht graach oer de grouwe stâl.

Likegoed, it moaist wie it rispjen fan de slofferbeane.
Heit siet foar de tv en helle se út de pûlen.
Mem, yn ‘e keuken mei de radio, skile ierappels.
Yn de panne diene se der knyflok by.

Se seine altyd presys itselde.
“Sa is it goed! Sa rûkt it yn ‘e himel!”

En ik stie dan op in stoel om it hear te oersjen.
Sa is it goed, sa sjocht leafde derút!

Oersetting:

Aardappels, tuinbonen en knoflook

Ik verdwaalde vaak in de tuin van mijn vader.
Het was maar een klein stukje land
maar ik was een kind.
Elke dag ontdekte ik een nieuw gebied,
een afgeschermde hoek
waar niemand mij kon zien.

Als het april, mei werd, de mooiste tijd,
dan schoten de tuinbonen omhoog
tot boven mijn hoofd, net als die andere plant,
hun schitterende metgezel die
zich om hen heen draait
om ze te doden. Zo is het mij geleerd,
maar ik hield van zijn dikke steel.

Toch, het mooiste was het oogsten van de tuinbonen.
Pa keek tv terwijl hij ze uit hun peulen haalde.
Moeder luisterde radio in de keuken en schilde aardappels.
Daarna deden ze er knoflook bij in de pan.

Ze zeiden altijd precies hetzelfde.
“Zo hoort het! Dit is de geur van de hemel!”

En ik stond op een stoel om alles te kunnen zien.
“Zo hoort het! Zo ziet liefde eruit!”

Vertaling:

Potatoes, broad beans and garlic

I used to get lost in my father’s garden.
It was only a small patch of land
but I was little.
Each day I’d discover a new part,
a sheltered corner
where I’d remain unseen.

Come April, May, the loveliest time,
the broad beans would grow tall,
taller than me, like that other plant,
their beautiful companion which
wraps itself around them
to kill them. Or that’s what I was
told, but I used to like its thick stalk.

But really, the best thing was harvesting broad beans.
Dad would watch TV whilst removing them from their pods.
Mum in the kitchen, listening to the radio, peeling potatoes.
Then they’d add garlic in the pan.

They would always utter the same thing,
“This is it! The scent of heaven!”

And I would stand on a chair to see everything.
This is it, the picture of love!

Translation: Claudia Gauci